مقدمه: فرسودگی شغلی از جمله مشکلاتی است که در میان کارکنان سیستم بهداشتی- درمانی خصوصاً پرستاران کودکان و نوزادان به میزان بالایی مشاهده می‌شود و علاوه بر تأثیرات سوئی که بر مراقبت از بیمار، سلامت جسمی - روانی پرستار و هزینه‌های پرسنلی و درمانی دارد، بر ابعاد مختلف کیفیت زندگی شخصی و شغلی پرستار تاثیر گذار است. هدف این مطالعه تعیین ارتباط فرسودگی شغلی با کیفیت زندگی کاری پرستاران بخش های اطفال و مراقبت ویژه نوزادان  بود.

روش: در این پژوهش توصیفی- همبستگی، 76 پرستار شاغل در بخش های اطفال و مراقبت ویژه نوزادان بیمارستان های آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 1393 به روش در دسترس وارد مطالعه شدند. ابزار جمع‌آوری اطلاعات، پرسشنامه استاندارد فرسودگی شغلی مسلاچ و کیفیت زندگی کاری بود، که توسط نمونه ها تکمیل گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار spss₂₀ و آزمون های آماریt مستقل و همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته ها: نتایج نشان داد میانگین نمره فرسودگی شغلی در حیطه فراوانی و شدت بعد "عملکرد شخصی"به ترتیب20/3± 74/2و 6/20±7/59، و در حیطه فراوانی و شدت بعد "درگیری" 22/1± 47/4و 20/5± 44/8 بدست آمد،که بالاترین میانگین نمره فرسودگی شغلی ابتدا در حیطه عملکرد شخصی و سپس حیطه درگیری بوده است(p<0/05).

نتیجه گیری: با توجه به بالا بودن میانگین نمره فرسودگی شغلی در حیطه عملکرد شخصی، و در نهایت تآثیر مستقیم آن بر کیفیت زندگی کاری پرستاران بخش های کودکان و نوزادان، لذا مدیران و مسئولان پرستاری با ایجاد محیط کاری مناسب و حمایت های شغلی از عوارض بعدی که می تواند کاهش بهره وری و مراقبت با کیفیت پایین باشد پیشگیری نمایند.