مقدمه: دارو دادن از وظایف مهم و متداول پرستاری و از پرخطرترین آنها محسوب می شود. لذا شناسایی میزان و موانع خودگزارشی خطا به منظورحفظ ایمنی بیمار و ارتقای کیفیت ارائه مراقبت پرستاری ضروری بنظر می رسد. هدف از این مطالعه "بررسی میزان  خودگزارشی خطاهای دارویی توسط پرستاران در بخش های کودکان و موانع موجود از دیدگاه آنان" بود.

روش: در­ مطالعه توصیفی­- تحلیلی ازنوع مقطعی حاضر،  کلیه  148 پرستار بخش های اطفال بیمارستان های بهرامی و مرکز طبی کودکان بصورت سرشماری در سال 1394 مورد بررسی قرارگرفتند. ابزار گردآوری داده­ها  پرسشنامه  پژوهشگرساخته بودکه  شامل سه بخش اطلاعات دموگرافیک، میزان بروز خطاهای دارویی پرستاران و موانع مربوط به عدم گزارش خطاهای دارویی بود.  برای تعیین پایایی پرسشنامه از روش همسانی درونی(محاسبه ی آلفای کرونباخ) در قسمت پرسشنامه ی موانع عدم گزارش دهی  خطاهای دارویی توسط پرستاران 88/ 0 و  بروز خطاهایی دارویی( تزریقی و غیر تزریقی) 0/89 برآورد شد.

یافته ها: 112 نفراز پرستاران (76%) در طی یکسال گذشته دچار اشتباهات دارویی شدندکه تنها 28% ازآنها خطای خود را گزارش کرده بودند. شایع ترین موارد اشتباه شامل  استفاده از نام های اختصاری و وجود تشابهات اسمی داروها بود. شایع ترین موانع  عدم گزارش دهی پرستاران شامل ترس از تأثیر خطا در آسیب جدی به بیمار، دادن دیه و  نگرانی از  سوء سابقه پس از گزارش دهی بوده است . مدل رگرسیون لجستیک نشان داد بین خطاهای دارویی  با جنس((P=.19 )، سن ((P=.065. سابقه کار((P=1.21، وضعیت استخدام  (P=0.81)، تحصیلات (P=0.59) ارتباط معنادار وجود ندارد و بین شیفت کاری و بروز خطا ارتباط معنادار وجود دارد (P =0.004)

نتیجه گیری: با توجه به  تعداد کم گزارش خطا لازم است زمینه های لازم برای افزایش گزارش دهی صورت گیرد. ایجاد یک رابطه ی مثبت بین مدیران  با پرستاران و مهیا نمودن جوی مناسب در زمان گزارش دهی پیشنهاد می شود.