الهام بیدآبادی، مریم سعیدی، پرهام مشعوف،
دوره ۴، شماره ۴ - ( تابستان ۱۳۹۷ )
چکیده
مقدمه:در مطالعات روی افراد بالغ ایرانی ، مشخص شده است که در آنها جمجمه ها بیشتر براکی سفال هستند. حال سوالی که مطرح می‌شود این است که آیا این موضوع دربالغین ارثی می باشد و یا این که عوامل محیطی هم در ایجاد آن نقش دارند؟
روش :برای انجام این مطالعه توصیفی مقطعی از تمام نوزادان متولد شده طی شش ماه (از ابتدای اردیبهشت ۱۳۹۵) در بیمارستانهای الزهرا و هفده شهریور رشت استفاده شد. محاسبه ایندکس سفالیک در نوزادان با استفاده از قطر سنج ، با اندازه‌گیری نسبت بیشترین عرض جمجمه به بیشترین طول جمجمه ضرب در صد انجام شد.
یافته ها: از۲۸۷ نوزاد مورد مطالعه ۱۶۲ نفر پسر (۵۶/۴%) و ۱۲۵ نفر دختر (۴۳/۶ %) بوده‌اند. میانگین بیشترین عرض و بیشترین طول جمجمه به ترتیب ۰/۵۹۸۰ ± ۸/۴۶۱ سانتی متر و ۰/۶۹۹۸± ۱۰/۸۱۰ سانتی‌متر بوده است. میانگین ایندکس سفالیک افراد مورد مطالعه ۵/۰۹۰± ۷۸/۳۶۸ بوده است که در محدوده‌ی مزوسفال قرار دارد. در کل تعداد ۱۱۵ نفر (۴۰/۱ درصد) دارای جمجمه‌ی براکی سفال، ۱۰۳ نفر (۳۵/۹ درصد) دارای جمجمه‌ی مزوسفال، و ۶۹ نفر (۲۴ درصد) دارای جمجمه دولیکوسفال بودند. تفاوت آماری معنی داری در میانگین این پارامترها بین دخترها و پسرها به چشم نمی خورد.
نتیجه گیری: در کل به نظر می‌رسد که براکی سفالی در بالغین به میزان زیادی به عوال محیطی مربوط می‌شود و عوامل ژنتیک در این بین نقش کمی ایفا می‌کنند و یا نقشی ندارند. مطالعات با حجم نمونه بیشتری توصیه می شود.
