مقدمه: نوجوانی دوره ای است که به دلیل تحولات جسمانی و روانی و اجتماعی شیوع رفتارهای خودجرحی و پرخاشگری در آن افزایش مییابد. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش مدیریت والدین بر خودزنی و پرخاشگری دانش آموزان با رفتار خودجرحی مقطع دبیرستان شهر شیراز صورت گرفت.
روش : این تحقیق از نوع پژوهشهای نیمه آزمایشی و با پیشآزمون، پس آزمون، پیگیری و با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش، شامل کلیه دختران نوجوان در سنین ۱۸-۱۴ ساله بود که به کلینیک مشاوره آموزش و پرورش شهر شیراز در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ ارجاع داده شده بودند. با روش نمونه گیری در دسترس ۳۰ نفر که معیارهای ورود به تحقیق را دارا بودند انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش و شاهد قرار گرفتند. ابزارهای پژوهشی شامل پرسشنامه پرخاشگری و پرسشنامه آسیب به خود بود که در مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری توسط شرکتکنندگان تکمیل شد. برای مادران گروه آزمایش آموزش مدیریت والدین طی ۸ جلسه ۹۰ دقیقهای اجرا شد و در طی این مدت گروه شاهد درمانی دریافت نکرد. دادههای حاصل با استفاده از آزمون تحلیل واریانس مکرر تحلیل شد.
نتایج : طبق نتایج، میانگین گروه آزمایش برای پرخاشگری و خودزنی در پیش آزمون به ترتیب ۸۷/۱۲۱ و ۸۷/۱۵ بود که در پس آزمون به ۹۳/۶۲ و ۳۳/۹ کاهش یافت. آزمون منبع اثر زمان، آزمون منبع اثر گروه و آزمون منبع اثرهای تعامل زمان و گروه در نمرات خودزنی و آسیب به خود در سطح ۰۰۱/۰ معنادار بود. بنابراین آموزش مدیریت والدین در کاهش نمرات پرخاشگری و خودجرحی به طور معناداری موثر بوده است.
نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه آموزش مدیریت والدین در کاهش پرخاشگری و خودجرحی دانش آموزان با رفتار خودجرحی مقطع دبیرستان شهر شیراز مؤثر بود. بنابراین متخصصان می توانند با طراحی برنامههای آموزشی مبتنی بر مدیریت والدین به کاهش پرخاشگری و رفتار خودجرحی در دانش آموزان کمک کنند.