مقدمه: خودجرحی در نوجوانان به رفتارهای خود آسیبرسان عمدی اشاره دارد که فاقد هر گونه انگیزه یا قصد بیرونی از پیش تعیین شده است و هزینه های سلامت روان شناختی و جسمانی را در حوزه بهداشت و سلامت برای جوامع بشری به همراه دارد. این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی دو درمان گروهی متمرکز بر شفقت و مثبت نگر بر همدلی و احساس شادکامی در دختران نوجوان با سابقه خودجرحی انجام شد.
روش: پژوهش حاضر نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه آزمایش و گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانش آموزان دختر مشغول به تحصیل در مقطع متوسطه دوم منطقه ۴ شهر تهران در سال تحصیلی ۴۰۰-۱۳۹۹ بودند، که از بین آن ها با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای تعداد ۴۵ نفر که واجد ملاک های ورود به مطالعه بودند، انتخاب و در سه گروه (دو گروه آزمایش و یک گروه گواه) گمارش تصادفی شدند. داده ها با پرسشنامه های اطلاعات جمعیت شناختی ، همدلی و همدردی در نوجوانان Vossen و همکاران (۲۰۱۵)، شادکامی اکسفورد Hills and Argyle (۲۰۰۲) گردآوری شد.
نتایج : در مرحله پس آزمون بین میانگین نمره احساس شادی و همدلی در افراد سه گروه از نظر آماری تفاوت معناداری وجود دارد (۰/۰۵>P). همچنین، نتایج آزمون تعقیبی بن فرونی نشان داد که در میزان اثربخشی دو روش درمان متمرکز بر شفقت و درمان مثبت گرا بر همدلی تفاوت معناداری وجود ندارد (۰/۰۵<P). با این حال، رویکرد مثبت گرا در مقایسه با درمان متمرکز بر شفقت تاثیر بیشتری برافزایش احساس شادکامی داشته است (۰/۰۵>P).
نتیجه گیری: یافته ها آشکار ساخت که مداخله های روان شناختی مانند درمان متمرکز بر شفقت و درمان مثبت گرا می توانند به افزایش همدلی و شادکامی در دختران نوجوان با سابقه خودجرحی منجر شوند. هر چند که، درمان مثبت نگر به دلیل چالش با ناامیدی و افکار منفی و ایجاد امید در نوجوانان به حس شادی بیشتری در آنها انجامید. کاربرد مداخله های روان شناختی به صورت گروهی در مدارس و مراکز آموزشی می تواند به دیده شدن این نوجوانان، کاهش نگرانی ها و در نهایت بهزیستی روان شناختی آنها کمک کند.