مقدمه :ایجاد فشار مثبت انتهای بازدمی از طریق بینی به وسیله پرونگ یک روش درمانی ـ حمایتی موثر و غیر تهاجمی است که در درمان انواع مشکلات تنفسی نوزادان به کار می رود. با توجه به افزایش تعداد تولدهای پره ترم و کم وزن که در معرض خطر مشکلات تنفسی هستند استفاده از این روش افزایش یافته است. این روش درمانی مزایا و معایب زیادی دارد که این آسیبها عوارض طولانی مدت و غیر قابل برگشی را در نوزاد بر جا می گذارد. این مطالعه با هدف تعیین رابطه ی بین عملکرد پرستاران در زمینه پیشگیری از آسیب بینی با شدت و بروز آن در نوزادن تحت درمان با این روش درمانی انجام شده است.

روش: این مطالعه بر روی۷۴ نوزاد تحت درمان با فشار مثبت مداوم راههای هوایی به وسیله پرونگ بینی بستری در بخش مراقبتهای ویژه نوزادان بیمارستان دکتر بهشتی اصفهان انجام شد. نوزادان از زمان شروع درمان تا زمان بروز آسیب بینی با یک چک لیست پژوهشگر ساخته سه بار در روز بررسی شدند. پس از بروز آسیب، شدت آسیب اندازه گیری شدهو نوزاد از مطالعه خارج می گردید.

یافته ها : یافته ها نشانگر همبستگی معکوس و معنی دار بین عملکرد پرستاران، و مراقبتهای پرستاری در حین درمان با فشار مثبت مداوم راههای هوایی از طریق بینی( Continuous Positive Airway Pressure(CPAP)) و بروزآسیب و شدت آسیب بود(r=-۰/۴,p<۰/۰۰۱) همچنین  به ترتیب بین متغیرهای جنسیت ، وزن تولد، طول مدت درمان و انتخاب تجهیزات  با بروز و شدت آسیب بینی در نوزادان ارتباط معنی دار آماری وجود داشت.

نتیجه گیری: بر اساس نتایج، وزن موقع تولد نوزاد، جنسیت، مدت زمان درمان، انتخاب تجهیزات درمانی ،شاخصهای عملکردی پرستاران و مراقبتهای پرستاری حین درمان از فاکتورهای موثر در بروز آسیب است. بطوریکه  هرچه کیفیت مراقبت بالاتر باشد و تجهیزات اصولی تر انتخاب شود و شاخص عملکردی پرستاران بالاتر باشد بروز و شدت آسیب کمتر خواهد بود. پس بهتر است در راهنمای مراقبت پرستاری مورد توجه بیشتر پرستاران و مدیران و برنامه ریزان پرستاری قرارگیرد.