مقدمه :ظرفیت همدلی کردن که به سازگاری مربوط است با افزایش سن بیشتر می شود و معمولاً در دختران بیشتر است. اما بدرفتاری دوره کودکی عاملی است که می تواند آن را به خطر بیاندازد. تحققیات نشان داده که بخشش می تواند این اثر را کاهش دهد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر تعدیل کنندگی بخشش در رابطه بین بدرفتاری دوران کودکی و همدلی در دختران نوجوان بود.
روش : این پژوهش یک مطالعه توصیفی از نوع همبستگی میباشد که در سال ۱۳۹۵ انجام شد. شرکت کنندگان این پژوهش شامل ۲۴۹ نفر از دانش آموزان دختر مدارس متوسطه شهر خرمآباد بودند، که با روش نمونه گیری خوشهای انتخاب گردیدند. ابزار جمع آوری داده ها شامل؛ پرسشنامه خودگزارشی کودآزاری (CASRS)، مقیاس بخشش هارتلند (HFS) و مقیاس همدلی (BES) بود. داده های حاصل از اجرای پرسشنامه ها با استفاده از رگرسیون سلسله مراتبی تعدیلی به منظور بررسی توان تعدیلی متغیر بخشش تحلیل شدند.
یافته ها : یافته ها نشان داد بین بدرفتاری دوران کودکی و همدلی رابطه منفی و معنی داری وجود دارد (۰/۰۰۱ p<، ۰/۰۷- =r). همچنین، یافته های تحلیل رگرسیون تعدیلی، نقش تعدیل گر بخشش در رابطه بین بدرفتاری دوران کودکی و همدلی دختران نوجوان را مورد تایید قرار داد (۰/۰۰۱ p<، ۱۵/۴۵- =ΔF).
نتیجه گیری : بر اساس نتایج میتوان گفت که بدرفتاری دوران کودکی عامل مهمی در همدلی است که بخشش تاثیر آن را کمتر میکند. بنابراین، این مطالعه شواهدی برای نقش تعدیلگری بخشش در رابطه بین بدرفتاری دوران کودکی و همدلی دختران نوجوان فراهم میآورد.
