مقدمه: تولد نوزاد نارس، یک واقعه پرتنش برای خانواده ها است. مطالعه حاضر با هدف تعیین منابع تنش والدی و برخی عوامل مرتبط با آن در مادران نوزادان نارس بستری در بخش مراقبت ویژه نوزادان انجام شد.
روش: در یک مطالعه توصیفی مقطعی، ۱۵۳ نفر از مادران دارای نوزاد نارس بستری در بخش مراقبت ویژه نوزادان به صورت مستمر و به روش نمونه گیری آسان وارد مطالعه شدند. برای جمع آوری اطلاعات، از دو پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و تنش والدی مایلز استفاده شد. ابزار تنش والدی مایلز شامل سه حیطه عوامل مربوط به نورها و صداهای محیط، ظاهر و رفتار نوزاد و تغییر در نقش والدی است.
یافته ها: عوامل مربوط به نورها و صداهای محیط به عنوان مهمترین عامل تنش زا برای مادران مطرح بوده(۱/۳۳±۳/۴۳) و عوامل مربوط به تغییر در نقش والدی(۰/۸۶±۳/۳۰) و ظاهر و رفتار نوزاد(۰/۸۷±۲/۹۰) به ترتیب در مرتبه بعد قرار داشتند. آزمون ضریب همبستگی پیرسون، بین سن و وزن بدو تولد با میزان تنش والدی ارتباط معکوس و معنی دار و بین تعداد روزهای بستری با میزان تنش والدی ارتباط مستقیمی را نشان داد(p<۰,۰۵). هم چنین بر اساس آزمون ضریب همبستگی اسپیرمن، تعداد دفعات اتصال نوزاد به ونتیلاتور با تنش والدی ارتباط آماری مستقیم و معنی داری داشت(p<۰,۰۵).
نتیجه گیری: بر اساس نتایج فوق، لزوم انجام مداخلات در جهت کاهش استرس به ویژه در زمینه عوامل محیطی ایجادکننده تنش در مادران نوزادان نارس بستری در بخش مراقبت ویژه ضروری است. هم چنین در مادران نوزادان با وزن بدو تولد و سن بارداری پایین تر و مادران نوزادان متصل به ونتیلاتور و مادران نوزادانی که به مدت طولانی تری در بخش NICU بستری می شوند، لزوم اجرای راهکارهای کاهش استرس از اهمیت بیشتری برخوردار است.
