مقدمه: حضور کودک دارای عقب ماندگی ذهنی در خانواده، سبب پدیدآیی مشکلات روان شناختی مختلف در والدین می گردد. از جمله متغیرهای متاثر از حضور کودک ناتوان در خانواده امید، کیفیت زندگی و بهزیستی روان شناختی است. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر امید درمانی بر بهبود کیفیت زندگی، امید و بهزیستی روان شناختی والدین مادران کودکان عقب مانده ذهنی صورت گرفته است.
روش : مطالعه ی حاضر, مطالعه ای است نیمه آزمایشی که با طرح پیش آزمون – پس آزمون, با گروه شاهد, انجام شد. جامعه آماری پژوهش شامل تمام مادران کودکان عقب مانده ذهنی شهر اصفهان بود. جهت انجام این پژوهش 60 مادر دارای فرزند عقب مانده ذهنی با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. گروه های مداخله در 8 جلسه 90 دقیقه ای امید درمانی شرکت کردند اما گروه شاهد در زمان اجرای آزمایش مداخله ای را دریافت نکردند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه های امید، بهزیستی روان شناختی, و رضایت از زندگی بود.
 یافته ها: نتایج تحلیل نشان داد که آموزش امید درمانی منجر به تفاوت معنادار میانگین نمرات گروه های مداخله در هر سه متغیر کیفیت زندگی، امید و بهزیستی روان شناختی شده است(p<0/01).
نتیجه گیری: درمان مبتنی بر امید به علت تمرکز بر مشکل اصلی و توجه صرف بر مفهوم امید توانسته به بهبود امید، بهزیستی روان شناختی و کیفیت زندگی مادران کودکان عقب مانده ذهنی منجر شود. بنابراین بهره گیری از این رویکرد درمانی در حل معضلات روان شناختی خانواده ها توصیه می گردد.