مقدمه: فرزند معلول مشکلات روانی بسیاری را در اعضای خانواده به ویژه مادر ایجاد می کند. با توجه به اهمیت بهداشت روانی مادر در خانواده و جامعه، پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی امید درمانی گروهی بر معناجویی و تاب آوری در مادران دارای فرزند معلول جسمی-حرکتی انجام شد.
روش: در یک تحقیق شبه آزمایشی با پیش و پس آزمون , 24 مادر دارای کودک معلول جسمی –حرکتی 6 تا 8 ساله از کلینیک توانبخشی آریا، مراکز آموزشی امید و بهشت و سازمان بهزیستی شهرستان ساوه در سال 1392 به طور تخصیص تصادفی براساس سن، میزان تحصیلات و معلولیت فرزندان انتخاب و به دو گروه همتا تقسیم شدند. داده ها با دو مقیاس تاب آوری کونور و دیویدسون و پرسشنامه معناجویی فرانکل جمع آوری شدند..
یافته ها: داده های تحلیل کوواریانس نشان می دهد که تفاوت معناداری در نمرات پیش آزمون و پس آزمون در متغیر تاب آوری در دو گروه آزمایش و کنترل وجود دارد (p<0/002). در حالی که، نتایج کوواریانس آشکار ساخت که نمرات پیش و پس آزمون در متغیر معناجویی در دو گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری را نشان نداد(p>0/635).
نتیجه گیری: نتایج نشان داد امید درمانی می تواند تاب آوری و امید در زندگی در مادران دارای کودکان معلول جسمی-حرکتی را افزایش دهد.