مقدمه: ارتباط مناسب نوجوانان با دیگران و بالعکس موجب بالا رفتن توانمندی آنان می گردد. هدف از انجام این مطالعه تحلیل تجارب نوجوانان مبتلا به دیابت نوع یک از ارتباط متقابل با دیگران می باشد.

  روش ها: در این مطالعه کیفی، ارتباط نوجوانان مبتلا به دیابت نوع یک، با استفاده از روش تحلیل محتوای قراردادی مورد بررسی قرار گرفت. در این پژوهش 16 نفر از نوجوانان مبتلا به دیابت نوع یک در بازه سنی 18-13 ساله که حداقل یکسال از تشخیص بیماری آن ها گذشته بود مشارکت داشتند. داده ها با مصاحبه نیمه ساختاریافته و یادداشت در عرصه جمع آوری شد. پس از هر مصاحبه داده ها پیاده شد و با روش پیشنهادی گرانهایم ولاندمن تجزیه و تحلیلشدند. یافته های هر مصاحبه راهنمایی برای مصاحبه بعدی بود.

یافته ها  

  مشارکت کنندگان در این مطالعه37/5درصد دختر و 62/5 درصد پسر  با میانگین سنی2/7±16 سال بودند. یافته های این پژوهش در بخش اصلی شامل 6 طبقه (ارتباط با خانواده، ارتباط با دیگران، عدم وابستگی به دیگران، عادی شدن رفتار با دیگران، احساس قدرت در مقایسه با دیگران و حفظ ظاهر) و 20 زیر طبقه بوده است.

نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که نوجوانان ایرانی در ارتباط با دیگران تمایل زیادی به مشارکت در امر مراقبت از خود و درمان دارند. واکنش ها و رفتارمنطقی اطرافیان و همچنین حمایت دیگران همراه حفظ استقلال، منجر به ارتباط مطلوب نوجوانان می گردد.